Dijabetes tip 2

Simptomi dijabetesa tipa 2

Bolest obično počinje postepeno i napreduje polagano. Simptomi se ne moraju pojaviti godinama, čak desetljećima. Kod uznapredovale bolesti javljaju se prekomjerna žeđ, pojačano mokrenje, umor, zamagljen vid i gubitak težine. Kod žena su česte vaginalne gljivične infekcije. Gljivične infekcije mogu se pojaviti ispod dojki ili u preponama. Teške promjene na desnima, pogoršanje vida, svrbež, impotencija i neobični osjeti u ekstremitetima, kao što su trnci i žarenje, također mogu ukazivati na šećernu bolest tipa 2. Šećerna bolest tipa 2 obično se otkrije rutinskim pregledima kod liječnika (sistematski pregled) nalazom povišenih vrijednosti glukoze u krvi i u urinu prije pojave simptoma.

Dva glavna oblika šećerne bolesti su tip 1 (ranije: dijabetes melitus ovisan o inzulinu ili dijabetes koji se javlja u mladalačkoj dobi) i tip 2 (ranije: dijabetes melitus neovisan o inzulinu ili dijabetes koji se javlja u zreloj dobi). Oba oblika imaju zajedničku osnovnu karakteristiku: povišene razine šećera (glukoze) u krvi uslijed apsolutnog ili relativnog nedostatka inzulina, hormona kojega proizvodi gušterača. Gušterača je izdužena, konusna žlijezda smještena iza želuca koja izlučuje probavne enzime, te hormone inzulin i glukagon. Inzulin luče tzv. beta stanice smještene u nakupinama koje se zovu Langerhansovi otočići. Inzulin je ključni regulator tjelesnog metabolizma. Nakon obroka, hrana se probavlja u želucu i crijevima, ugljikohidrati se razgrađuju na molekule šećera od kojih je jedna glukoza, a bjelančevine se razgrađuju na aminokiseline. Glukoza i aminokiseline se apsorbiraju direktno u krvotok pa koncentracija glukoze u krvi raste.

U normalnim stanjima povećanje glukoze u krvi stimulira beta stanice gušterače na lučenje inzulina, koji se prelijeva u krvotok. Inzulin omogućuje prodor glukoze u stanice tijela (pogotovomišićne stanice) gdje uz druge hormone određuje hoće li te hranjive tvari sagorjeti u energiju ili će se pohraniti za buduću uporabu. Kada se šećer u krvi vrati na razinu prije obroka, smanjuje se proizvodnja inzulina u gušterači, a tijelo koristi pohranjenu energiju do sljedećeg obroka u kojem dobiva nove hranjive tvari.

Šećerna bolest tipa 2 je daleko najčešći oblik šećerne bolesti - javlja se u 90% slučajeva. Većina oboljelih od tipa 2 proizvodi promijenjene ili čak normalne količine inzulina, ali uslijed poremećaja u stanicama jetre i mišića dolazi do otpornosti na djelovanje inzulina. Inzulin se veže za stanične receptore, ali glukozane može ući u stanicu i to stanje je poznato kao inzulinska rezistencija. Budući da mnogi bolesnici koji boluju od šećerne bolesti tipa 2 ne luče dovoljne količine inzulina za savladavanje rezistencije na inzulin, pretpostavlja se da kod takvih bolesnika postoji dodatno oštećenje beta stanica gušterače koje narušava izlučivanje inzulina. Tako je šećerna bolest tipa 2 vjerojatno kombinacija nedovoljnog lučenja inzulina i nemogućnosti da pravilno djeluje na ulaz glukoze u stanicu.